మధురకవి ఆళ్వార్

శ్రీః

శ్రీమతే రామానుజాయ నమః

శ్రీమద్వరవరమునయే నమః

శ్రీ వానాచల మహామునయే నమః

తిరునక్షత్రము: చిత్తా నక్షత్రము

మాసము: చైత్రమాసము (చిత్తిరై/మేష)

అవతార స్థలము: తిరుక్కోళూర్(ఆళ్వార్ తిరునగరి నవ తిరుపతులలో ఒకటి)

ఆచార్యులు: నమ్మాళ్వార్

శ్రీ సూక్తులు: కణ్ణినుణ్ శిరుతాంబు

పరమపదము చేరిన ప్రదేశము: ఆళ్వార్ తిరునగరి

నమ్పిళ్ళై తన అవతారికా వ్యాఖ్యానంలో మధురకవి ఆళ్వార్ల కీర్తిని అతి వైభవంగా వివరించారు. వాటిలో కొన్నింటిని పరిశీలిద్దాము. మహాఋషులందరు తమ దృష్టిని సామాన్యశాస్త్రము నిర్ణయించే ఐశ్వర్యం, కైవల్యం, మరియు పురుషార్థమైన (ఆత్మ పొందవల్సిన లక్ష్యం) భగవత్ కైంకర్యం పై ప్రసారం చేశారు. కాని ఆళ్వారులు తమ దృష్టిని శ్రీమన్నారాయణునకు ప్రీతిని కలిగించే ఉత్తమపురుషార్థము (అంతిమ లక్ష్యం)పై ప్రసారం చేశారు. మధురకవిఆళ్వార్ మాత్రం తమ దృష్టిని అత్యుత్తమస్థితి అయిన భాగవత కైంకర్యం పై ప్రసరింప చేశారు, దీనిని తన కన్నా తన భక్తులకు చేయు కైంకర్యమే విశేషమని భగవంతుడు ప్రశంసించాడు. దీనిని మనం శ్రీరామాయణం లో చూడవచ్చు. శ్రీరామాయణం వేదోపబృహ్మణం(వేదం యొక్క క్లిష్టమైన అర్థాలని వివరించేది) ఇది వేదం యుక్క ప్రధాన అంశాలని నిర్ణయుంచును.

§శ్రీరాముడు వేద మూర్త స్వరూపుడు- కావున తాను సామాన్యధర్మమైన పితృవాక్ పరిపాలనను(తండ్రి ఆఙ్ఞ ను ఆచరించేవాడు)నిరూపించినాడు.

§ ఇళయపెరుమాళ్(లక్ష్మణుడు) విశేషధర్మమైన శేషత్వమును నిరూపించినాడు, ఇది శేషుడు(దాసుడు) సదా శేషిని(ప్రభువు/యజమానిని) అనుకరించడం. లక్ష్మణుడు, “అహం సర్వం కరిష్యామి”(మీ కోసం నేనన్నింటిని చేయుదును) అనే దానిని శ్రీరాముని యందు అనుష్టించి చూపినాడు.

§ శ్రీభరతాళ్వాన్(భరతుడు)విశేషధర్మమైన పారతంత్ర్యమును నిరూపించినాడు, ఇది జీవాత్మల అసలైన స్వరూపం. తన స్వాతంత్ర్యం లేకుండా ప్రభువు/యజమాని ఇచ్ఛను అనుసరించి నడుచు కొనుటయే పారతంత్ర్యం.
§ కాని శ్రీరాముడు భరతున్ని అయోధ్యానగరంలోనే ఉండి రాజ్యాన్ని సంరక్షించాలని కోరినాడు. భరతుడు నిర్భంధముగా శ్రీరాముని ఆఙ్ఞను ఒప్పుకొని తను 14సంత్సరములు అయోధ్యానగరం వెలుపల అదే స్వరూపంతో శ్రీ రామునికై అనుష్టించాడు.
§ శ్రీశత్రుఘ్నాళ్వాన్(శత్రుఘ్నుడు)సంగ్రహంగా తన స్వరూపమునకు తగిన భాగవతశేషత్వమును నిరూపించినాడు. ఇతను ఇతర వ్యాపకముల యందు శ్రద్ధచూపక కేవలం భరతుని యందు కైంకర్యమునే ఆసక్తితో అనుష్టించినాడు.
ఇక్కడ నంప్పిళ్ళైగారు శ్రీభాష్యకారుల(శ్రీరామానుజుల) వచనమును ఉట్టంకిస్తు, శ్రీరాముడు తన ఇద్దరి సోదరులైన లక్ష్మణుని మరియు భరుతుని యందు కన్నా సర్వపారతంత్రుడైన శత్రుఘ్నునియందే అధికమైన ప్రీతిని కలిగిఉండేవారు. మధురకవిఆళ్వార్ భాగవత కైంకర్యనిష్టను నిరూపించిన శత్రుఘ్నుని యందు అధికమైన ప్రీతిని కలిగి ఉండేవారు. మధురకవిఆళ్వార్ కూడా నమాళ్వార్ కు పరిపూర్ణదాసుడై వారికి నిత్య కైంకర్యమును చేసెడివారు. మధురకవిఆళ్వార్ కు నమ్మాళ్వారే లక్ష్యం(ఉపాయం) మరియు దానిని పొందించేవారు(ఉపేయం) కూడా ఆళ్వారే. దానినే మధురకవిఆళ్వార్ తన దివ్యప్రబంధము యందు నిరూపించినారు.

పిళ్ళైలోకాచార్యులు తమ మహత్తరమైన శ్రీవచనభూషణంలోని చివరి ప్రకరణంలో మధురకవిఆళ్వార్ జీవితమును మరియు వారికి నమ్మాళ్వార్ యందు ఉన్న సంబంధమును, ఆచార్య అభిమాన నిష్ట (ఆచార్య అభిమానమే సర్వాధారంగా భావించుట)కు ఉదాహరణగా తన సూత్రములో సవివరంగా వివరిస్తారు.

8వ ప్రకరణములో భగవంతుని నిర్హేతుక కృప వర్ణించబడినది. భగవంతుడు జీవాత్మకు ఫలితమునలను వారి కర్మాణుసారంగా ఇవ్వడానికి బద్ధుడై ఉంటాడు. కాని మనను భగవంతుడు ఆమోదిస్తాడా లేడా అని సందేహం ఉండవచ్చు.

9వ ప్రకరణములో (చివరన) పిళ్ళైలోకాచార్యులు, ఆచార్యునిపై ఆధారపడిన చరమోపాయము(అంతిమోపాయము)మరియు ఆ చరమోపాయము వలన జీవాత్మ ఎలా అప్పగించబడునో తెలిపినారు.

407 సూత్రమును పరిశీలించిన, సర్వ సతంత్రుడైన భగవతుండు మనను స్వీకరిస్తాడా లేదా నిరాకరిస్తాడా అని సందేహం కలుగవచ్చు ఇది శాస్త్రానుసారము( ఫలితములను వారివారి కర్మాణుసారంగా ఇవ్వబడేది)గా అతని మీద లేదా అతని కారుణ్యం మీద ఆధారపడి ఉండును.

మణవాళమామునులు తమ వ్యాఖ్యానంలో, ఎపుడైతే మనం పారతంత్రుడైన (సర్వం భగవంతుని మీదనే ఆధారపడిన వారు) ఆచార్యుని యందు ఆధారపడి ఉన్నామో ఇక మనకు ఏ సందేహము లేదు విమోచనము(మోక్షము) కలుగు నంతవరకు. కారణం ఆచార్యుడు కరుణకు మారు మూర్తి మరియు జీవాత్మ ఉద్ధరణకై సదా పాటుపడును.

408వ సూత్రంలో ఇలా వివరించబడినది, సర్వం భగవంతుని యందు ఆధారపడిన పదుగురు ఆళ్వార్లు తమ పాశురాలలో దీనిని నిరూపించ లేదు. ఈ ఆళ్వార్లు ఏవిధమైన లోపంలేని ఙ్ఞానమును భగవంతుని ద్వారా దివ్యంగా ఆశీర్వదించబడ్డారు. వారు భగవత్ అనుభవంలో లో నిమగ్నమైనప్పుడు భాగవతులను కీర్తించెడివారు. భగవంతునితో సంశ్లేషము కలిగినపుడు భాగవతుల విషయంలో కలత చెంది తీరని ఆశతో ఉండేవారు (మణవాళమాముననుల వాఖ్యానములో చాలా పాశురములలో ఈ విషయం పేర్కొనబడినది). మనము ఆచార్యవైభవాన్ని పదుగురి ఆళ్వార్ల పాశురాలలో నిర్ణయించలేము కాని మధురకవిఆళ్వార్ పాశురాలలో ఈ వైభవమును పరిశీలించవచ్చు అని మామునుల సారాంశం.

409వ సూత్రంలో, మిగిలిన పదుగురు ఆళ్వార్ల కన్నా మధురకవి ఆళ్వార్ చాలా గొప్పవారు అనడానికి కారణం, వారి దృష్టి అంతా ఆచార్య వైభవము పైననే ఉండును, కాని మిగిలిన ఆళ్వారులంతా ఒకసారి భాగవతులను కీర్తిస్తారు మరొకసారి విస్మరిస్తారు. మధురకవిఆళ్వార్ వచనములను బట్టి మనము ఆచార్య వైభవమును సిద్ధాంతీకరించవచ్చు. మామునులు తమ ‘ఉపదేశరత్నమాల’లో 25వ మరియు 26వ పాశురములలో మధురకవిఆళ్వార్ ను మరియు వారి ప్రబంధమైన ‘కణ్ణిణున్ శిరుత్తాంబును’ కీర్తిస్తారు. 25వ పాశురంలో మధురకవిఆళ్వారుల తిరుఅవతారమైన చైత్రమాస చిత్తా నక్షత్ర దివసం ప్రపన్నుల స్వరూపానికి తగిన రోజని, ఇది మిగిలిన ఆళ్వారుల అవతార దివసం కన్నావిశేషమయినదని వివరించారు.

 

ఎరార్ మధురకవి | ఇవ్వులగిల్ వన్దుఉదిత్త,

శీరారుం శిత్తిరైయిల్ | శిత్తిరైయిల్ , పారులగిల్

మర్ట్రుళ్ళ ఆళ్వార్ గళ్ | వందుదిత్తనాళ్ గళిలుమ్

ఉర్ట్రదు ఎమక్కెన్ఱు | నెఙ్జే ! ఓర్.

వాయ్ త్త తిరుమన్దిరత్తిన్ |మత్తిమమాం పదంపోల్

శీర్తమధురకవి |శెయ్ కలైయై – ఆర్తపుగళ్

ఆరియర్ గళ్ తాఙ్గళ్ |అరుళిచ్చెయల్ నడువే,

శేర్విత్తార్ | తాఱ్పరియం తేర్ న్దు(26)

పిళ్ళైలోకం జీయర్ ఈ పాశురానికి విశేషమైన వివరణ అనుగ్రహించారు: కణ్ణినుణ్ శిరుతాంబును తిరుమంత్రములోని ‘నమ:’ పదానికి ఉదాహరణగా స్వీకరించారు. తిరుమంత్రము, మననము చేసేవారిని ఈ సంసార బంధము నుండి విముక్తి చేయునదిగా వాసిక్కెక్కినది. తిరుమంత్రములో ‘నమ:’ పదం చాలా ప్రాధాన్యత కలిగినది. మన రక్షణాభారములో మన ప్రమేయమే ఉండదు, మన రక్షణాభారమంతా స్వామిదే (ఎమ్పెరుమాన్) అనే విషయాన్ని ఇది ధృడీకరించును. ఈ సూత్రమునే మధురకవిఆళ్వార్ (తాము ఆచార్యనిష్టను కలిగిన విశేషశీలురు) తన ప్రబంధములో విశదీకరించారు. దీని ఆధారంగానే మన రక్షణాభారమంతా ఆచార్యులదే అని తెలియును. ఈ విషయ వాస్తవికతయే శాస్త్రము యొక్క సారాంశము, కావుననే మన పూర్వాచార్యులు వీరి ప్రబంధమును నాలాయిరదివ్య ప్రబంధములోచేర్చినారు. ఒక మాదిరిగా మధురకవిఆళ్వార్ అవతరించిన చిత్తా నక్షత్రము 27 నక్షత్రములలో సరిగ్గా మధ్యన ఉండును, అలాగే వీరి ప్రబంధము కూడ దివ్యప్రబంధ రత్నహారమునకు నాయక రత్నం వలె మధ్యలో విరాజిల్లుతున్నది .
ఎంబెరుమానార్(రామానుజులు), నంప్పిళ్ళై, పిళ్ళైలోకాచార్యులు, మామునులు మరియు పిళ్ళైలోకం జీయర్ మొదలైన వారందరు ఈ వియాన్నే వివిధ కోణములలో చాలా అందముగా వివరించారు. వీటిని ఆధారంగా చేస్కొని మనము మధురకవిఆళ్వార్ చరితమును తెలుసుకుందాము.

మధురకవిఆళ్వార్ చైత్రమాసంలో చిత్తా నక్షత్రమున తిరుక్కోళూర్ అనే దివ్యదేశములో(ఆళ్వార్ తిరినగరి నవ తిరుపతులలో ఒకటి) అవతరించిరి. సూర్యునికి ముందే కిరణముల కనిపించినటుల నమ్మాళ్వార్ అవతారానికి ముందే వీరి అవతారం జరిగినది. వీరి వైభవమును గరుడవాహన పండితుని ‘దివ్యసూరిచరితం’ లో అవలోకించిన, వీరు కుముదగణేశుని లేదా గరుడుని(ఆళ్వారులందరు ఈ సంసారము నుండి పెరుమాళ్ చే ఉద్ధరింపబడి వానిచే ఆశీర్వదింపబడినవారు) అంశ అని తెలుస్తున్నది. వీరు సామవేదీయ పూర్వశిఖా బ్రాహ్మణ వంశములో జన్మించిరి. తగిన వయస్సులో వీరికి జాతకకర్మ, నామకరణ, అన్నప్రాసన, చౌల, ఉపనయనాది వైదిక సంస్కారములన్నీ జరిగాయి. క్రమంగా వేదవేదాంతములు, ఇతిహాసపురాణములను అధికరించినారు. పెరుమాళ్ ను తప్ప ఇతరములను పరిత్యజించి ఉత్తరభారతావని లోని అయోధ్య,మధుర మొదలైన దివ్యదేశాలను సేవించుటకు యాత్రను చేసిరి.

మధురకవిఆళ్వార్, నమ్మాళ్వార్, నాధమునులు – కాంచీపురం

మధురకవిఆళ్వార్ తరువాత అవతరించిన నమ్మాళ్వార్ అన్యములయందు అశ్రద్ధతో, మాతృ పాలను కూడ స్వీకరించక, నిశబ్దతతో(పూర్తిగా శబ్దము లేకుండా) ఉండిరి. వీరి తల్లిదండ్రులైన ఉడయనంగైకారిలు , అవతరించిన 12వ దివసమున వీరి బాల్య ప్రవర్తనకు ఆత్రుతచెంది, తామ్రపర్ణినదీ దక్షిణ తీరాన అందమైన గోపురములను కలిగిన, అందమైన దివ్యశంఖచక్రములతో అలరారుతున్న, పద్మములవంటి నేత్రములను కలిగిన, అభయ హస్తముతో(మనను రక్షించెదను అను నిర్థారించు హస్తము కలిగిన స్థితి) కూడిన, దివ్యమహిషిలైన శ్రీభూనీలా దేవేరులతో కూడిన ‘పొలిన్దునిన్ఱపిరాన్’ వద్దకు తీసుకవచ్చిరి. పెరుమాళ్ సన్నిధిన ఆ బాలునకు ‘మారన్’ (ఇతరుల నుండి వ్యత్యాసముతో ఉండువాడు)అని పేరుంచి దివ్యచింతచెట్టు సన్నిధిన వదిలి దివ్యునిగా భావించి ఆరాధించసాగిరి.

పరమపదనాధుడు నమ్మాళ్వారులకు పంచసంస్కారములను చేసి ద్రావిడవేదమును (ఈవేదం అనాదిగా ఉన్నదని నాయనార్లు తమ ‘ఆచార్యహృదయము’ లో తెలిపిరి) మరియు అన్నీ రహస్య మంత్రములు,వాటి అర్థములను ఉపదేశించమని విష్వక్సేనులను నిర్దేశించగా విష్వక్సేనులవారు ఆ బాధ్యతను నెరవేర్చిరి. నమ్మాళ్వార్ 16 సంవత్సరములు ఆ తిరుపుళిఆళ్వార్(దివ్య చింతచెట్టు)క్రింద ఉన్నారు. ఆ గొప్పదనమును ఆళ్వారుల తల్లిదండ్రులు గమనించినారు కాని వాటిని అనిభవించలేకపోయినారు. అలా తిరుక్కురుంగుడి నంబిని ప్రార్ధన చేస్తు ఉండిపోయినారు. మధురకవిఆళ్వార్ కూడా ఈ వింత విషయాన్ని విన్నారు, ఒకసారి వారు రాత్రి సమయాన నదీతీరానికి వెళ్ళినప్పుడు దక్షిణ దిశవైపు పెద్దవెలుగును చూసినారు. మొదట వారు ఎదో ఊరు తగలబడి పోతుందని భావించినారు, కాని అదే వెలుగు వారికి ప్రతిరాత్రి కనబడ సాగినది. సరే దీనిని కనిపెడదాము అని నిశ్చయించుకొని దినభాగములో నిద్రించి రాత్రిభాగాన ఆ దిశ(దక్షిణ)వైపు పయనించసాగిరి. ప్రయాణంలో ఎన్నో దివ్యదేశాలను పరిశీలనగా సందర్శిస్తూ చివరకు శ్రీరంగమును చేరుకొనిరి.

అయినను వారికి దక్షిణదిశవైపు ఆ దివ్యవెలుగు కనబడసాగినది. చివరకు తిరుక్కురుగూర్ (ఆళ్వార్ తిరునగరి)చేరిన తర్వాత ఆవెలుగు కనబడకపోగా, ఆ వెలుగు ఈ ప్రదేశము నుండే వచ్చినదని నిర్థారించుకొనిరి. పిమ్మట దేవాలయంలోకి ప్రవేశించిగానే వారికి ఙ్జానపరిపూర్ణులుగా, అందమైన నేత్రాలతో ,16 ఏండ్ల నూతన వయస్కుడైన, పూర్ణిమా చంద్రునివలె, పద్మాసనములో వేంచేసి కూర్చునటువంటి, భగవంతుని గురించి ఉపదేశిస్తున్న ఉపదేశముద్రతో, సమస్త ప్రపన్నులకు ఆచార్యునిగా, సంపూర్ణ భగవదనుభవములో మునిగి ఉన్న నమ్మాళ్వార్ దర్శనమునిచ్చిరి. మధురకవిఆళ్వార్ ఒక రాయిని తీసుకొని వారి ముందు పడవేసిరి. ఆళ్వార్ తమ సుందర నేత్రాలను విప్పి మధురకవిఆళ్వార్ ను చూసినారు. వారు ఈయన మాట్లాడతారా అని పరీక్షించదలచి ఆళ్వార్ తో ఇలా అనిరి

“శిత్తత్తిన్ వయిఱిళ్ శిరియతు పిరన్దై ఎత్తత్తై త్తిన్ఱు ఎంగేకిడక్కుం “

–దీనర్ధం – చేతనుడు(జీవాత్మ-అజడము) అచేతనములోకి( జడము) ప్రవేశించగానే ఎక్కడ ఉండును? ఏమి అనుభవించును?. దీనికి ఆళ్వార్ “ అత్తత్తైతిన్ఱు అంగై కిడక్కుం” (அத்தைத்தின்று அங்கே கிடக்கும்) కార్యరూప కార్యరూపానందమును దు:ఖములను అనుభవిస్తు అక్కడే శాశ్వతంగా ఉండును” అని అనిరి. ఇది విన్న మధురకవిఆళ్వార్ ఇతనిని సర్వఙ్జునునిగా( అన్నీ తెలిసినవాడు) గుర్తించి ఇక నేను నా ఉజ్జీవనమునకై ఇతనికి సర్వ కైంకర్యములను చేయుదును అని నమ్మాళ్వార్ శ్రీపాదపద్మలయందు మోకరిల్లిరి. సదా వారి సేవలోనే ఉంటూ వారి గుణగణాలను కీర్తించసాగిరి.

శ్రీవైకుంఠనాధుడు, (పరమపదం నుండి)అన్నింటికి కారణభూతుడైనవాడు, అన్నింటికి అధికారి, అన్నింటిని నియంత్రించే వాడు, సర్వంతర్యామిగా ఉండేవాడు, నల్లని/నీలపు తిరుమేని అలరారు ఎంపెరుమాన్ నమ్మాళ్వార్ కు దర్శనమిచ్చుటకుసంకల్పించగానే, పెరియతిరువడి(గరుడన్) వాలగా తన దేవేరి మహాలక్ష్మితో అధిరోహించి తిరుకురుగూర్(ఆళ్వార్ తిరునగరి) వచ్చి దర్శనమును మరియు అనంత ఙ్జానమును అనుగ్రహించిరి. ఎంపెరుమాన్ చే అనుగ్రహింపబడిన నమ్మాళ్వార్ సంపూర్ణంగా భగవదనుభవములో మునిగి తనివితీరా అనుభవించి పొంగి పొరలే ఆ అనుభవం లోపల ఇముడ్చుకోలేక పాశురాల(పద్యములు) రూపములో గానంచేసిరి, అవి తిరువిరుత్తం, తిరువాశిరియం, పెరియతిరువన్దాది, తిరువాయ్ మొజి (నాలుగు వేదాల సారమయిన) అనే ప్రబధములుగా, ఎంపెరుమాన్ స్వరూపములను, గుణగణములను, అవతారములను కీర్తించిరి. వాటినే నమ్మాళ్వార్ తన శిష్యులగు మధురకవిఆళ్వార్ కు ఇతర శ్రద్ధాలువులకు అనుగ్రహించిరి. అన్నీ దివ్యదేశ పెరుమాళ్ళు నమ్మాళ్వార్ కూర్చున్న తిరుపులిఆళ్వార్ (చింత చెట్టు) దగ్గరకు వేంచేసి ఆళ్వార్ కు ఆశీర్వదించి తాము వారిచే మంగళాశాసనం చేయించుకున్నారు. నమ్మాళ్వార్ అందరిచే ఆశీర్వదించబడి, వారివారికి మంగళాశాసనములను చేసిరి. అలాగే నిత్యసూరులు(పరమపదవాసులు) శ్వేతదీప వాసులు(క్షీరాబ్ధివాసులు ) రాగా మహిమ గల నమ్మాళ్వార్ చే వారు మంగళాశాసనములను పొందిరి.

నిత్యసూరుల,శ్వేతదీప వాసుల మహిమలో మునిగిన నమ్మాళ్వార్ తమనుతాము విశ్వములో గొప్పవారిగా భావించు కొనిరి( ఎంపెరుమాన్ అనుగ్రహము వలన సాత్వికఅహంకారం ఉదయించెను). మహిమలతో కూడిన నమ్మాళ్వార్ తాము సదా కణ్ణన్(శ్రీకృష్ణుని) తలుచుకొనేవారు. నమ్మాళ్వార్ అర్ధపంచక ఙ్జానమును ( పరమాత్మ స్వరూపం, జీవాత్మ స్వరూపం, ఉపాయ స్వరూపం, ఉపేయ స్వరూపం, విరోధి స్వరూపం) మరియు దివ్యమహామంత్రమును అమృతమువంటి పెరుమాళ్ ని భక్తులకు తమ తిరువాయ్ మొజి ద్వారా వివరించిరి. చివరకు నమ్మాళ్వార్ తమ 32వ ఏట సంసారమును వీడి పరమపదమునకు ఎంపెరుమాన్ దయ వలన చేరుకొనిరి. ఆ సమయాన నమ్మాళ్వార్ (ప్రపన్న జనకూటస్థులు- ప్రపన్నులకు మూలపురుషులు) ప్రధాన శిష్యులైన మధురకవిఆళ్వార్ ఆచార్య ప్రభావం గల ‘కణ్ణినుణ్ శిరుత్తాంబు’ను రచించి పంచమోపాయనిష్టులైన (5వ ఉపాయము- మిగితా ఉపాయములు కర్మ, ఙ్జాన,భక్తి మరియు ప్రపత్తి) ముముక్షువులకు అనుగ్రహించినారు. మధురకవిఆళ్వార్, నమ్మాళ్వార్ అర్చావిగ్రహమును ఆళ్వార్ తిరునగరి యందు ప్రతిష్టచేసి నిత్యోత్సవ, పక్షోత్సవ, మాసోత్సవ, అయనోత్సవ, సంవత్సరోత్సవ ఉత్సవములను అతివైభవముగా జరిగేలా ఏర్పాటుచేసిరి.

మధురకవిఆళ్వార్, నమ్మాళ్వార్ లను ఇలా కీర్తించిరి:

వేదం తమిజ్ శెయ్ ద పెరుమాళ్ వందార్, తిరువాయ్ మొజి పెరుమాళ్ వందార్, తిరునగరి పెరుమాళ్ వందార్, తిరువాజుతివళందార్ వందార్, తిరుక్కురుగూర్ నంబి వందార్,కారిమారన్ వందార్, శఠగోపర్ వందార్, పరాంకుశర్ వందార్.

 

దీనర్ధం : వేదసారాన్ని కృపచేసిన వారు వేంచేస్తున్నారు, తిరువాయ్ మొజి రచయిత వేంచేస్తున్నారు, తిరునగరి అధికారి వేంచేస్తున్నారు, కారి కుమారులు వేంచేస్తున్నారు, శఠగోపులు వేంచేస్తున్నారు, పరాకుంశులు(ఇతర మతస్తులకు అంకుశం వంటివారు) వేంచేస్తున్నారు అహో.

ఒకసారి దక్షినాది నుండి వచ్చిన ‘మధురై తమిళ్ సంఘ’ తమిళ పండితులు నమ్మాళ్వార్ యొక్క గొప్పదన్నాన్ని అంగీకరించలేదు. వారు సంఘఫలకం( సాహిత్య విలువను కొలిచే ఒక పీఠం) వీరి సాహిత్యాన్ని అంగీకరించునో అప్పటివరకు మేము నమ్మాళ్వార్ వేదసారాన్ని అందిచారు అనే దానిని ఒప్పుకోమన్నారు. మధురకవి ఆళ్వార్,మా ఆచార్యులు నమ్మాళ్వార్ ఎక్కడికి వేంచేయరు అని వారు అనుగ్రహించిన తిరువాయ్ మొళి 10 .5.1 లోని “కణ్ణన్ కళళినై” (கண்ணன் கழலிணை) అనే పాశుర ఖండాన్ని ఒక తాళపత్రముపై వ్రాసి ఆ పండితులకు ఇచ్చిరి. ఆ పండితులు ‘ఒకవేళ ఈ పాశురఖండాన్ని సంఘపీఠము అనుమతిస్తే మేము ఆళ్వార్ గొప్ప అని భావిస్తాము’ అనిరి.

ఆ సంఘపీఠ అధికారి ఆ పాశుర తాళపత్రాన్ని 300 మంది మహాపండితులు కూర్చున్న సంఘపీఠముపై నుంచగా ఆ సంఘపీఠం 300మహాపండితులను క్రిందకు పడవేసి ఆళ్వార్ పాశుర తాళపత్రాన్ని మాత్రమే నిలుపుకొన్నది. ఆ సంఘపీఠ అధికారి ఆళ్వార్ వైభవమును ఒప్పుకొని ఒక పద్యాన్ని సమర్పించారు.

లాదువతో గరుడర్ కీతిరే ఇరావికితిర్ మిన్మనియాదువతో నాయొదువథో యుఱుమిప్పులిమున్ నరికేచరిమున్ నదైయాదువదో పేయదువదో ఎజిలుర్వచిమున్ పెరుమానందిచేర్ వకుళాభరణన్ ఒరాయిరమామఱైయిన్ తమిళ్ ఒరు చొల్ పొరుమో ఉలగిల్ కవియే

 

దీనర్ధం నమ్మాళ్వార్ (శ్రీమన్నారాయణునకు ఆధీనుడై ఉండి వేదసారాన్ని 1000పాశురములలో కూర్చిన)యొక్క ఈ పాశురాన్ని లోకములోని కవుల ఏ పద్యములతో కూడ పోల్చలేము పోల్చినా ఇలా ఉండును.

§ ఈగ కు గరుడన్ కు మధ్యన ఎగిరే సామర్థ్యమునకు ఉన్న వ్యత్యాసం
§ వెలుతురులో సూర్యునికి మిణుగురుపురుగు కు ఉన్న వ్యత్యాసం
§ పులి గాడ్రింపు కు కుక్క మొరగుకు ఉన్న వ్యత్యాసం
§ సింహపు రాచరిక నడకకు నక్క యొక్క సాధారణ నడకకు ఉన్న వ్యత్యాసం
§ దేవ నర్తకి ఊర్వశి నాట్యానికి దయ్యపు నాట్యానికి ఉన్న వ్యత్యాసం
ఇది గననించిన కవులందరూ వారి చేసిన తప్పిదానికి క్షమాప్రార్ధన చేసినారు. మధురకవి ఆళ్వార్ తన సమయమునంతా “గురుం ప్రకాశతే ధీమాన్” అనునట్లుగా ఆచార్య వైభవమునే (ఆళ్వార్ ) కీర్తించడానికే వెచ్చించారు. ఆచార్యుల ప్రభావం వలన అందరు ఉజ్జీవింపబడతారు. కొద్దికాలం తర్వాత మధురకవిఆళ్వార్ తమ ఆచార్యుల(నమ్మాళ్వార్) తిరువడి (పాదపద్మములు)ని చేరుకొని వారికి నిత్య కైంకర్యములు చేయసాగిరి.

వీరి తనియన్:

అవిదిత విషయాంతర శఠారేః ఉపనిషదాముపగాన మాత్ర భోగః|

అపిచ గుణవశాత్తదదైక శేషి మధురకవి హృదయే మమా విరస్తు||

Source:

అడియేన్ శశిధర్ రామానుజ దాసుడు

 

Advertisements